Kim są ministranci?
Ministranci służą Bogu, kiedy przyczyniają się do tego, aby liturgia była piękna.
Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej.
Są oni pomocnikami przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych.
Ministranci usługują księdzu, gdy ołtarz jest przygotowany i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej.
Pomagają również po zakończeniu Mszy świętej.
Ministranci powinni sami BYĆ ZNAKIEM.
Ministranci przez służenie wskazują, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministranci wskazują, że uczestniczyć w liturgii nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! Uczestniczyć w liturgii to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!
POCZĄTKÓW MINISTRANTURY możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii Św. Jana czytamy: "Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: „Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby.” Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym" (J 6, 8-9, 11). Tak, więc ów "praministrant" usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. Faktem jest, że od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora. Był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne. Wspaniałe świadectwo lektorom tamtych czasów wystawił biskup Cyprian, męczennik z Kartaginy. W jednym ze swych listów opowiada o Aureliuszu, który odważnie bronił wiary i cierpiał z jej powodu. Biskup tak pisze: "Niech rozpocznie posługę lektora. Jego głos, którym wyznawał Boga w tak trudnych okolicznościach, zasłużył na to, by zabrzmiał przy uroczystym czytaniu słowa Bożego. W późniejszych wiekach publiczne czytanie słowa Bożego zarezerwowane było wyłącznie dla osób przygotowujących się do kapłaństwa.
W ŚREDNIOWIECZU do mszy św. usługują klerycy, a od Soboru Trydenckiego ministranci. W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmiankę na ten temat znajdujemy dopiero w "Mediator Dei" Piusa XII z 1947 r. Zapewne starsi pamiętają jeszcze msze św. odprawiane w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone balaskami od reszty świątyni.
Dopiero SOBÓR WATYKAŃSKI II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierza na nowo funkcję lektora także osobom świeckim nie posiadających święceń. Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji. W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać: "Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic" (KL 19).
W POLSCE Konferencja Episkopatu powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów (1964 r.). Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3.XII.1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były od razu wprowadzane w życie także na odcinku formacji służby liturgicznej. Otwierały się szerokie możliwości zaangażowania świeckich:
"W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również spełniają prawdziwą funkcję liturgiczną. Niech więc wykonują swój urząd z tak szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Należy więc staranie wychować te osoby w duchu liturgii oraz przygotować do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności" (KL 28-29)
Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki - jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej. Przez minione ponad trzydzieści lat swój wkład w prace KDSL wniosło także wielu kapłanów, którzy głosili referaty na poszczególnych spotkaniach. Niezapomniany wkład w pracę KDSL mieli wieloletni diecezjalni i zakonni Duszpasterze Służby Liturgicznej. Poprzez tych ludzi dzieło odnowy liturgii "promieniowało" na diecezje i parafie. Owocem działalności KDSL jest dziesięcioletni program formacyjny (bliższe informacje znajdziesz w artykule: ks. Stanisław Szczepaniec, Posługa Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej w Liturgia Sacra 3-4 (1995) 145-152).
A oto nasi minitaranci i ich opiekunowie :
Grupa I: Ministrant Choralista
Opiekun: Jakub Kołsut
1.Dubaj Marcel
2.Głogowski Piotr
3.Skalski Jakub
4.Kłak Piotr
Grupa II: Minstrant Światła
Opiekunowie: Mateusz Grabraczyk i Marek Zaborek
1.Dubaj Miłosz
2.Pałgan Sebastian
3.Stefański Kamil
Grupa III: Ministrant Ołtarza
Opiekun: Jakub Mandecki
1.Arkabuz Michał
2.Korycki Michał
3.Kowalczyk Mateusz
3.Masłowski Bartosz
4.Wełpa Adrian
Grupa IV: Ministrant Księgi
Opiekun: Tomasz Młodawski
1.Gruszka Maciej
2.Kowalczyk Jacek
3.Jasiński kacper
4.Bińkowski Piotr
5.Skalski Patryk
6.Włodawrczyk Bartek
Grupa V:Ministranci Starsi (lektorzy)
1.Jakub Kołsut
2.Jakub Mandecki
3.Mateusz Grabarczyk
4.Tomasz Młodawski
5.Marek Zaborek
6.Bartłomiej Matynia
7.Tomasz Bączek
8.Łukasz Sosiński
9.Dawid Motyl
10.Filip Suder
11.Włodarczyk Jakub
12.Włodarczyk Przemek
DZIESIĘĆ ZASAD MINISTRANCKICH
1. Ministrant jest dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu.
2. Ministrant jak święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię.
3. Ministrant chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa.
4. Ministrant naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci.
5. Ministrant wypełnia nakazy Chrystusa: "Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali".
6. Ministrant służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna.
7. Ministrant podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia.
8. Ministrant kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże.
9. Ministrant mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów.
10. Ministrant z miłości ku Bogu i ku bliźnim unika alkoholu i tytoniu.
Św. Dominik Savio - PATRON MINISTRANTÓW
Urodził się 2 kwietnia 1842 roku. Pouczanie rodziców, a szczególnie przykład ich pobożnego życia, ukazały małemu Dominikowi drogę do Boga. Pod ich troskliwym okiem i przy ich pomocy, świętość dziecka szybko dojrzewa. Już w piątym roku życia, służy do Mszy św., co tych młodych latach, łączyło się z niemałym wysiłkiem. Gdy skończył zaledwie siódmy rok życia, dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Święta Wielkanocne przyjął I Komunię świętą. Duszpasterz pozwolił na ten wyjątek, widząc chłopca religijnie dojrzałego i służącego Bogu z zapałem. O tej dojrzałości świadczą również postanowienia, jakie podjął w tym dniu. Wpisał wtedy w swojej książeczce do nabożeństwa:
• Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli na to spowiednik.
• Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja.
• Śmierć - TAK, grzech - NIE.
W poszukiwaniu lepszych warunków życia, ojciec przeprowadził się z całą rodziną do Murialdo. Tam Dominik uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza. Później chodził do szkoły w Castemudo. Radosną ulgą, była dla niego świadomość, że towarzyszy mu Matka Boża oraz Anioł Stróż. Stąd też dnia 2 października 1854 roku, ojciec przyprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą o przyjęcie go, do swojego ORATORIUM. W sam zaś dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, tj. 8 grudnia 1854 roku, przyjął komunię św. Potem napisał następujący akt ofiarowania się Matce Najświętszej, który złożył na Jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał choć przez nieszczęście, popełnić choć jeden grzech".
Młode, święte i budujące życie Dominika, przedwcześnie zgasło z powodu choroby płuc, która wtedy była nieuleczalna. Za radą lekarza, Dominik wyjechał do rodziny. Zabieg ten, nie mógł mu już pomóc. Zmarł 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami św. Ostatnie słowa jakie wypowiedział do ojca brzmiały: "Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę". Odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.
Modlitwy ministranta
Modlitwa przed służeniem:
OTO ZA CHWILĘ PRZYSTĄPIĘ DO OŁTARZA BOŻEGO,
DO BOGA KTÓRY ROZWESELA MŁODOŚĆ MOJĄ.
DO ŚWIĘTEJ PRZYSTĘPUJĘ SŁUŻBY,
CHCĘ JĄ DOBRZE PEŁNIĆ.
PROSZĘ CIĘ PANIE JEZU O ŁASKĘ SKUPIENIA,
BY MYŚLI MOJE BYŁY PRZY TOBIE,
BY OCZY MOJE BYŁY ZWRÓCONE NA OŁTARZ.
A SERCE MOJE ODDANE TYLKO TOBIE AMEN.
Modlitwa po służeniu:
BOŻE KTÓREGO DOBROĆ
POWOŁAŁA MNIE DO TWEJ SŁUŻBY SPRAW,
ABYM UŚWIĘCONY UCZESTNICTWEM W TWYCH TAJEMNICACH
PRZEZ DZIEŃ DZISIEJSZY I CAŁE ME ŻYCIE,
SZEDŁ TYLKO DROGĄ ZBAWIENIA.
PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO AMEN.
Słownik liturgiczny Ministranta
• Akolita - osoba przygotowująca ołtarz i dary ofiarne oraz pomagająca w rozdawaniu Komunii św. i udzielaniu Komunii Chorych. Potocznie nazywa się tak ministranta niosącego świece.
• Akolitki - lichtarze z płonącymi świecami, niesione obok krzyża na procesjach oraz używane podczas czytania Ewangelii.
• Alba - długa, biała szata liturgiczna przeznaczona dla kapłana i służby liturgicznej.
• Ambona - miejsce gdzie jest czytane Pismo św. i są głoszone kazania lub homilie.
• Ampułki - to naczynia liturgiczne w których jest umieszczone wino i woda.
• Antyfona - refren, który rozpoczyna i kończy psalm w liturgii godzin.
• Apostolat - urząd głoszenia Ewangelii.
• Absyda - półkolista wnęka w ścianie Kościoła.
• Aspersja - pokropienie wiernych wodą święconą.
• Asysta - diakon lub dwaj diakoni towarzyszący biskupowi lub kapłanowi w uroczystej celebracji.
• Baldachim - ozdobna osłona z materiału niesiona nad Najświętszym Sakramentem.
• Biret - nakrycie głowy duchownych katolickich.
• Biskup - zwierzchnik Kościoła lokalnego (diecezji).
• Brewiarz - księga do odprawiania modlitwy uświęcenia dnia (liturgii godzin) przez duchownych i świeckich.
• Bursa - sztywna torebka do zawieszania na szyi, na naczynie z Komunią Chorych.
• Celebrans - osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
• Ceremoniarz - osoba przygotowująca i koordynująca różne posługi oraz dbająca o harmonijny przebieg uroczystości.
• Chrzcielnica - naczynie z metalu, kamienia lub drewna w którym przechowuje się wodę do Chrztu św.
• Ciemnica - miejsce w Kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek.
• Cingulum - pasek do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.
• Cyborium - puszka do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.
• Kielich - naczynie liturgiczne w którym podczas Mszy św. składa się wino do konsekracji.
• Konfesjonał - miejsce sprawowania sakramentu pokuty.
• Krzyż procesyjny - krzyż przeznaczony do noszenia w czasie procesji.
• Kustodia - mała puszka przeznaczona do przechowywania Najświętszej Hostii, która jest przeznaczona do monstrancji.
• Ministrant - członek ludu Bożego, który wykonuje posługę przy czynnościach liturgicznych.
• Monstrancja - przedmiot liturgiczny w którym umieszcza się Hostię w celu adoracji lub procesji.
• Ołtarz - stół przy którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.
• Oracja - uroczysta modlitwa odmawiana przez kapłana w imieniu wiernych.
• Ornat - wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.
• Palka - niewielki kawałek usztywnionego płótna służy do nakrywania kielicha mszalnego.
• Paschał - świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.
• Pastorał - ozdobna laska używana przez biskupa jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.
• Patena - naczynie liturgiczne na którym składa się w czasie Mszy św. chleb do konsekracji.
• Prezbiterium - część Kościoła gdzie znajduje się ołtarz główny.
• Relikwiarz - ozdobne naczynie w którym przechowuje się relikwie.
• Sedilia - siedzenia dla celebransa i tych, którzy mu usługują.
• Stuła - część stroju liturgicznego.
• Tabernakulum - miejsce w Kościele, gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
• Welon - okrycie wierzchnie celebransa w czasie uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.
Kolor szat liturgicznych
Rozmaitość kolorów szat liturgicznych ma uzewnętrzniać charakter sprawowanych misteriów wiary, a także ideę rozwoju życia chrześcijańskiego w ciągu roku liturgicznego. Co do koloru szat liturgicznych należy zachować tradycję, mianowicie:
symbolizuje światło, czystość, radość i nastrój świąteczny. Używa się w Oficjach i Mszach Okresu Wielkanocnego i Narodzenia Pańskiego, w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych. które dotyczą Jego Męki; w święta i wspomnienia Najświętszej Maryji Panny, świętych Aniołów, Świętych, którzy nie byli męczennikami, w uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada) i św. Jana Chrzciciela (24 czerwca), w święta św. Jana Ewangelisty (27 grudnia), Katedry św. Piotra (22 lutego) i Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia).
• Czerwony - symbolizuje krew, męczeństwo i ogień. Używa się w niedzielę Męki Pańskiej, w Wielki Piątek, w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, w Mszach ku czci Męki Pańskiej, w główne święta Apostołów i Ewangelistów i dni Świętych Męczenników.
• Zielony - symbolizuje nadzieję, odrodzenie duchowe i sprawiedliwość. Używa się w Oficjach i Mszach Okresu Zwykłego.
• Fioletowy - symbolizuje skruchę, pokorę i pokutę. Używa się w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Można go również stosować w Oficjach i Mszach za zmarłych.
• Czarny - można używać w Mszy za zmarłych
• Różowy - symbolizuje on zbliżające się święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Można użyć w niedzielę Gaudete (3 Adwentu) i w niedzielę Laetare (4 Wielkiego Postu).
• Złoty - oznacza on charakter uroczystej liturgii. Używany w ważniejsze uroczystości
• Niebieski - używany w święta Maryjne